H 14χρονη Κατερίνα Βλαχάκη είναι μια αξιοθαύμαστη μαθήτρια Γυμνασίου με ανεπτυγμένη ευφυΐα που αποδεικνύει πως όταν υπάρχει θέληση και στήριξη μέσα και έξω από την οικογένεια τίποτα δεν είναι ανέφικτο.
Συζητώντας με τους καθηγητές της για την Κατερίνα, μας μιλούσαν για τη θέληση και το πάθος της για τη γνώση και τις πολύ μεγάλες δυνατότητες της. Ένα μέρος των δυνατοτήτων αυτών διαπιστώσαμε και από κοντά γνωρίζοντας την και διαβάζοντας κείμενα που έχει γράψει.
Αυτήν την εποχή διαβάζει το “Βίος και Πολιτεία του Α. Ζορμπά” και είναι κατενθουσιασμένη με τη γραφή του Καζαντζάκη. «Οταν ξεκίνησα να διαβάζω Καζαντζάκη, βυθίστηκα σε ένα κόσμο μέγιστης συνειδητοποίησης των αξιών της ζωής! Το χαρακτηριστικό ύφος και ο τρόπος που χρησιμοποιεί τη γλώσσα μας, κάνουν το διάβασμα μεθυστική εμπειρία», μας γράφει η Κατερίνα που επίσης αγαπάει τον Καβάφη με αγαπημένο ποίημα το “Ιθάκη” και την Καρολ Αν Ντάφι και το ποίημά της “Forest”.
Με τους γονείς και τον αδελφό της η Κατερίνα έχει αναπτύξει ένα κώδικα επικοινωνίας -καθώς δεν μπορεί να μιλήσει- με τα δάχτυλα. Για αυτό και στο μάθημα των Αγγλικών η μητέρα βρίσκεται πάντα δίπλα στην Κατερίνα προκειμένου να μεταφέρει τι λέει στην εκπαιδευτικό. Το ενθαρρυντικό είναι πως στο Πολυτεχνείο Κρήτης δουλεύεται ένα project ειδικά προσαρμοσμένο πάνω στην Κατερίνα ώστε να μπορεί να γράψει και να μεταφέρει τις σκέψεις της μέσω υπολογιστή!
«Ξεκίνησε από πολύ μικρή να απαντάει σε ερωτήσεις multiple choice δείχνοντας με τα δάχτυλα. Μετά το νηπιαγωγείο τυχαία ανακαλύψαμε ότι μπορεί να κάνει προσθέσεις, αφαιρέσεις, πολλαπλασιασμούς διαιρέσεις και μαθηματικές πράξεις που δεν είχε διδαχθεί. Καταλάβαμε ότι έχει μια ιδιαίτερη διανοητική ικανότητα κάναμε τεστ στο ΚΕΔΥ και στη MENSA (σ.σ. οργανισμός για την υποστήριξη και προώθηση της ανθρώπινης ευφυΐας, στον οποίο εγγράφονται άνθρωποι με υψηλή νοημοσύνη) όπου και έγινε μέλος της συμμετέχοντας στα διάφορα τεστ που διοργανώνει» εξηγεί στα “Χ.Ν.” η μητέρα της Κατερίνα κ. Ελεάνα Δερμιτζάκη-Βλαχάκη.
Στη συνέχεια ήλθε η αγάπη για τις ξένες γλώσσες και τα Αγγλικά. «Ανακαλύψαμε ξαφνικά ότι καταλάβαινε Αγγλικά, σε αυτό πιθανόν να συνέβαλλαν και οι ταινίες που βλέπαμε μαζί. Πήγαμε στην κα Σαμάνθα Νηλ που είναι μια καταπληκτική εκπαιδευτικός και της έκανε κάποια τεστ και την έβαλε κατευθείαν στην τάξη “D” καθώς προχωράει πολύ γρήγορα» εξηγεί ο πατέρας της Κατερίνας. Με την καθηγήτρια της στα Αγγλικά την κα Κωνσταντίνα Γεωργαντά από πέρυσι διαβάζουν Αγγλική λογοτεχνία και ποίηση, ενώ και η Κατερίνα κάνει τα πρώτα της βήματα με εξαιρετικά κείμενα.
Μάλιστα στόχος της είναι να δώσει για proficiency μόλις μπορέσει να έχει το κατάλληλο μηχανισμό από το Πολυτεχνείο!
ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ
Η Κατερίνα είναι μαθήτρια στο 6ο Γυμνάσιο Χανίων στη Β΄ τάξη αφού από πολύ νωρίς κρίθηκε ότι μπορεί να συμμετέχει στην εκπαίδευση. Ρωτάμε τους γονείς της για την προσαρμογή της. Σημειώνουν ότι πάντα υπάρχουν θέματα “κοινωνικοποίησης” ωστόσο η Κατερίνα όπως και άλλο ένα παιδί με κινητικά προβλήματα που πηγαίνει μαζί της έχουν με το καιρό γίνει μέρος της ομάδας. «Πέρυσι στην αρχή, και οι μαθητές και οι καθηγητές ήταν λίγο κουμπωμένοι κάτι λογικό. Ένας καθηγητής ο κ. Σωτηρόπουλος οργάνωσε μια γιορτή για την παγκόσμια ημέρα αναπηρίας. Η Κατερίνα έγραψε ένα κείμενο που διαβάστηκε στην τάξη και τοποθετήθηκε μια κάμερα στο καροτσάκι για να καταγράψει τις δυσκολίες στην πρόσβαση. Επίσης ζητήθηκε από τα παιδιά να καταθέσουν τις απόψεις τους για το πως βλέπουν την Κατερίνα και το άλλο παιδί. Όλα αυτά έπαιξαν καταλυτικό ρόλο και συνέβαλλαν στο να αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα στο πως βλέπει η σχολική κοινότητα την Κατερίνα. Πλέον τα παιδιά τα ίδια προσπαθούν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ώστε να είναι η Κατερίνα σε όλες τις δράσεις τους» εξηγεί μητέρα της.
Αναπόφευκτα δεν μπορούμε να μην ρωτήσουμε για τις συνθήκες της πρόσβασης της σε ιδιωτικά και δημόσια κτήρια, σε δρόμους, πλατείες.
«Είχαμε πάει πριν από 9 χρόνια στο Ντύσελντορφ στη Γερμανία για μια αναγκαία επέμβαση που έπρεπε να κάνει η Κατερίνα. Οι χώρες αυτές είναι πολύ μπροστά σε σύγκριση με εμάς ειδικά σε αυτόν τον τομέα. Τη διαφορά την είδαμε μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο και χρειάσθηκε να πάρουμε ταξί. Το πρώτο ταξί δεν μας πήρε επειδή δεν έχει το ειδικό κάθισμα για παιδιά και κάλεσε ένα άλλο ταξί ώστε να μας πάρει. Η κίνηση στην πόλη γίνονταν χωρίς κανένα πρόβλημα. Είχαμε πρόσβαση παντού σε όλα τα εστιατόρια, στα ξενοδοχεία, δεν υπήρχε κανένα θέμα στις μετακινήσεις. Οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα σε καρότσια ή όχι κυκλοφορούσαν άνετα και μόνοι τους μέσα στην πόλη. Επίσης δεν γύρισε ποτέ κανείς να μας κοιτάξει…περίεργα, κάτι που το βλέπουμε εδώ στα Χανιά γιατί στις κοινωνίες αυτές οι άνθρωποι με κάποια αναπηρία μετέχουν στην καθημερινότητα, είναι μέρος της. Εκεί βλέπουμε ότι στήνουν τις υποδομές τους έτσι ώστε να καλύπτουν τον καθένα και τους ανθρώπους με κάποιες ιδιαιτερότητες. Εδώ βλέπουμε ότι ο σχεδιασμός των βασικών έργων δεν τους περιλαμβάνει όλους. πχ. όταν στο στενό πεζοδρόμιο έχει φυτευτεί ένα δέντρο είναι αδύνατο για μας να κινήσουμε το καροτσάκι. Η πόλη μας δεν είναι φιλική στα άτομα με ειδικές ανάγκες αν και είναι αλήθεια πως σε σύγκριση με 14 χρόνια πριν έχουν γίνει βήματα μπροστά, έχουν γίνει βελτιώσεις και ο κόσμος είναι πιο προσεκτικός δεν παρκάρει τόσο πολύ στις θέσεις ΑμΕΑ ή πάνω στα πεζοδρόμια» επισημαίνει ο κ. Βλαχάκης.
Η ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
«Εμείς διδασκόμαστε από παιδιά όπως η Κατερίνα»
«Αυτήν την εποχή η Κατερίνα κάνει μαθήματα Αγγλικής λογοτεχνίας υψηλού επιπέδου» εξηγεί η κ. Σαμανθα Νηλ, εκπαιδευτικός. Στα μαθήματα της κ. Σαμανθα συμμετέχει άλλο ένα κορίτσι με ειδικές ανάγκες η Εύα Χαζίζι με επίσης εξαιρετικά αποτελέσματα.
«Η Κατερίνα και η Εύα έρχονται επειδή θέλουν. Έρχονται επειδή το ζήτησαν, επειδή ήθελαν να μάθουν αγγλικά. Το σημείο εκκίνησης τους, καθώς έρχονται στην τάξη, είναι ήδη θετικό. Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει ένας δάσκαλος;» αναρωτιέται η κ. Νηλ.
Ένα πολύ μεγάλο μάθημα παίρνουν και οι συμμαθητές τους. «Ανοίγουν τις πόρτες χωρίς να τους ζητούν, φροντίζουν ώστε η ράμπα να είναι πάντα ελεύθερη και θα βοηθήσουν να γυρίσουν σελίδες και να δώσουν μολύβια. Δεν χρειάστηκαν ποτέ να τους εξηγήσει κανείς γιατί, απλώς αποδέχονται. Έτσι, η χρήση της λέξης “τιμή” γίνεται σαφής. Έχουμε δύο κορίτσια, και τα δύο ειδικά, όπως όλοι οι άλλοι είναι ειδικοί. Όπως και οι συνομήλικοί τους, μας διδάσκουν ίσως περισσότερο από ό, τι τους διδάσκουμε» καταλήγει.
